اشعار

کینهٔ جنگِ جمل تاب و‌ توانت را گرفت            جرعه جرعه زهر آقاجان امانت را گرفت

در هـمان ثـانـیـه‌هـای اوّل افـطـار بـود            زهر اثر کرد و تکلّم از زبانت را گرفت

سفـره‌دارِ همۀ عالـمِ اِمکان حسن است            جان حسینِ بنِ علی باشد و جانان حسن است

اَیُّـهَــاالــنّــاس بـدانــیــد غــلامَــم آری            اَیُّهَاالنّاس بگوئید که سلطان حسن است

اى زمین و آسـمان‌ها سوگـوار غربتت            آفـتـاب آسـمـان، سـنـگ مـزار غـربـتت
بر جبین فصل‏ها هر یک نشان داغ توست            اى گریبان خزان، چاک از بهار غربتت

هر قدر که می‌خواست گدا، شاه کرم داشت            آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت
در خـانـۀ او بـود که در اوج غـریـبـی            دل‌های غریبان جهان، راه به هم داشت

طومار جان جنّ و بشر پاره پاره گشت            قرآن به چشم اهل نظر، پاره پاره گشت

بی‌پـرده چون به شرّ گـروهی بـشرنما            صد پرده از حریم بشر پاره پاره گشت

شد از غـم‌‌‌ دو طـشت، دلـم پُر ز خـون            خونِ جگرم مدام فـرو ریزم از عـیون

در حیرتم به زینب مضطر چه‌ها گذشت            آن دم که اوفتاد نگاهش برآن دو طشت

از همان روزی که گفتم یا حسین، گفتم حسن            یاحـسین را یادمـان دادند با جـانم حسن
من نمک‌گـیر عـلی و بچـه‌های حـیدرم            گفته‌ام هربار از این سفره نان خوردم، حسن

می‌خورد خون جگر با یاد داغ کوچه‌ها            بر غـم دیرین او زهـر هـلاهل شد دوا

سال‌ها لعن پدر را روی منـبرها شـنید            کس تـسلایش نـداد از نالـه‌های بی‌صدا

لاله‌ای بود که با داغ جگر سوخته بود            آتـشی در دل سـودا زده افـروخـته بود
شـرم دارم که بگـویم تن مسـموم تو را            خصم با تیر به تابـوت بهم دوخـته بود

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش           سخـاوت لقـمه‌ای از سادگی سفـرۀ نانش

کسی که سـایۀ او مـایۀ آرامـش دنیاست           دلش در بند دنیا نیست، دنیا هست زندانش

مرا سَری‌ست که اُفتاده زیرِ پای حسن            به تختِ سلطنتِ این دل است جای حسن

هـزار حـاتـمِ طـائـی شـود گـدای درش            هرآن کسی که به دنیا شود گدای حسن

ماجرای کوچه چشمان ترم را زخم کرد            آه از دردی که قلب مضطرم را زخم کرد

روضه خوانی می‌کنم هر روز و شب در خلوتم            روضۀ سنگین مادر حنجرم را زخم کرد

مـولای ما کـریـم ولـیکـن غـریب بود            او دست گیر خلـق ولی بی‌حـبـیب بود

بـا او مـدیـنـه شـد وطـن بـی‌نـیــازهـا            بعد از خـدا سخـاوت او بی‌رقـیب بود

خون می‌چکد حسن ز لب تو، سخن مگو            گفتی به زینبت تو هر آنچه، به من مگو

اصلا بیا به فکر خودت باش و این کفن            اصلا بیا و روضه از این بی‌کفن مگو

در جمالش داشت انوار پیمبر را حسن            همچو حیدر داشت عطر حیّ داور را حسن

هر ملک با دیدن او گفته دارد بی‌گمان            خلق و خوی مادرش زهرای اطهر را حسن

ای مـرثـیه‌ها اشک بـریـزید بـرایش            خون گریه کنید دیده‌ها بهر عـزایش

بر مرد غـریبی که به خود یار ندیده            ای حنجره‌ها روضه بخوانید برایش

کریم اگر که تویی ما همه گدای توأیم            دوا اگر که تویی جمله، مبـتلای توأیم

تو در مـیـان دل مـا قـدم زدی حـتـمـاً            که در پـی دل و دنـبال رد پـای توأیم

بـا تـیـر آمـدنـد به تـشـیـیـع پـیـکـرت            خون می‌گریست در غم تو چشم خواهرت

عمری‌ست روبه روی تو و چشم‌های توست            تـصـویـرِ گـوشـوارۀ زخـمی مـادرت

نمی‌شد خالی از عَمّارها دور و برت، ای‌کاش            یلی همتای اشتر داشتی در لشکرت، ای‌کاش

سکوت محض اگر شد پاسخ هل من معین تو            ملامت‌ها نمی‌شد پاسخ چشم ترت، ای‌کاش

هر دم بـخـوان آیـات جاری حسن را            جـود و سـخـا و بـردبـاری حـسن را

در زیر قبه که دعاها مستجـاب است            کـن آرزو خـدمـتـگـزاری حـسـن را